Szefowie firm niechętnie zdradzają tajemnice swoich sukcesów. Jeszcze trudniej wydobyć od nich odpowiedź na wydawałoby się proste pytanie: jak zostać dobrym prezesem? – To tak jak w sporcie: tysiące ludzi trenuje i robi postępy, ale mistrzostwo osiągają nieliczni – mówi w rozmowie z magazynem „Manager” Sławomir Stefaniak, jeden z szefów potężnej firmy farmaceutycznej.
Inżynierom łatwiej?
Spróbujmy jednak stworzyć teoretyczny portret idealnego menadżera. Z niedawnego raportu „Rzeczpospolitej” wynika, że największą szansę na wysokie stanowisko ma absolwent renomowanej uczelni technicznych, najlepiej Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie albo Politechniki Warszawskiej. Specjaliści tłumaczą to faktem, że studia inżynierskie rozwijają umiejętności analityczne i zdolność myślenia systemowego, które bardzo przydają się w pracy menadżerskiej.
Przeczytaj: Jak przekonać szefa do własnego zdania?
Jednak zdaniem analityków za kilka lat sytuacja może się zmienić. Do głosu dojdą wówczas absolwenci szkół ekonomicznych, którzy w latach 90. XX wieku masowo studiowali zarządzanie i marketing. Obecni prezesi (ich średnia wieku wynosi 52 lata) to osoby kończące edukację w latach 80., gdy najpopularniejsze były studia inżynierskie.
W poszukiwaniu mentora
Oczywiście dyplom wyższej uczelni nie wystarcza. Zdobyta tam wiedza musi zostać podparta kursami i szkoleniami. Im bardziej dobrane pod kątem wybranej branży, tym lepiej. Standardem w zarządach firm staje się posiadanie stopnia MBA (Master of Business Administration). Do Polski dociera też moda na kursy przeprowadzane w ramach tzw. mentoringu, podczas których byli prezesi, ludzie o ugruntowanej pozycji, dzielą się swoją wiedzą i doświadczeniem. Często są już na emeryturze, więc bez obaw zdradzają sekrety „szefowania”, bo słuchacze nie są dla nich konkurencją.
Prezencja też jest ważna
Jednak nawet najlepsze wykształcenie nie wystarczy, by stać się dobrym prezesem. Bardzo ważny jest także jego wizerunek. Im większa firma lub instytucja, tym bardziej istotna jest prezencja jej szefa: schludny wygląd, odpowiednio dobrany krawat czy elegancki garnitur. Nie bez znaczenia jest także umiejętność prawidłowego wysławiania się, postawa, mimika, a także gestykulacja. Prezes musi zachować opanowanie w różnych sytuacjach – począwszy od negocjacji z zarządem, a skończywszy na kontaktach z mediami.
Przeczytaj: Jak Poprosić szefa o podwyżkę?
Dobremu szefowi nie mogą także sprawiać problemów wystąpienia publiczne. Warto przestrzegać podstawowej zasady rządzącej takimi przemówieniami: muszą one zaciekawić słuchaczy. Każde wystąpienie publiczne to proces wzbudzania emocji i właściwego nimi zarządzania. Niektórzy prezesi korzystają z pomocy logopedy biznesowego, który zajmuje się nie tylko poprawną i wyraźną wymową, ale także korygowaniem pewnych nawyków. Na przykład, uczy panowania nad tonem głosu albo zacinaniem się w sytuacjach stresowych. To ważne, kiedy prezes ma przemawiać przed radą nadzorczą lub całą załogą.
Dojrzała osobowość mile widziana
Być może najważniejsze znaczenie ma jednak osobowość szefa. Zdaniem specjalistów na jego dojrzałość składa się wiele czynników, m.in.: ustabilizowana hierarchia wartości (w większości zbudowana z powszechnie znanych i akceptowanych wartości), akceptacja własnej osoby, oscylująca wokół złotego środka pozytywnej samooceny, wewnętrzna integracja (przejawiająca się w spójności tego, co w myślach, słowach i działaniach), szerokość zainteresowań (obejmująca nie tylko horyzonty zawodowe, lecz również inne, będące źródłem osobistej satysfakcji) czy gotowość do poświęceń (postawa altruistyczna cechuje dojrzałość i większą odporność psychiczną).
Dobrego prezesa powinna charakteryzować także elastyczność – umiejętność dostosowania się do różnych reguł organizacyjnych i tym samym dostosowanie firmy do zmian na rynku. Może to być cecha wrodzona, ale również nabyta przez lata praktyki. Niemniej istotne są kompetencje interpersonalne, czyli skuteczne delegowanie i przekazywanie poleceń, zdobywanie informacji i negocjowanie oraz utrzymanie dobrego klimatu w zespole.
Przebiegły jak lis
W polskich firmach coraz częściej ceni się także swoistą przebiegłość. Ten termin wprowadzili do świata biznesu Japończycy, porównujący prezesa do przebiegłego lisa. Dzięki umiejętnemu unikaniu pułapek, konfliktów w zespole, potrafi tak zorganizować pracę podległej mu grupy, by wszyscy jej członkowie czuli się bezpiecznie, co jest warunkiem satysfakcji z pracy, zaangażowania oraz efektywności podwładnych. Przebiegłość to wprawdzie cecha, którą zazwyczaj traktuje się pejoratywnie, ale cel, jakim jest zgrany zespół, może uświęcać środki
Komentarze
0 comment