Gdzie obejrzeć: Człowiek ze stali (2013) - cały film online za darmo z lektorem.

O filmie: Człowiek ze stali (2013)

• reżyseria: Zack Snyder
• scenariusz: David S. Goyer
• gatunek: Akcja, Sci-Fi
• produkcja: USA, Kanada, Wielka Brytania
• świat: DC
• premiera: 10 czerwca 2013 (Światowa) 21 czerwca 2013 (Polska premiera kinowa)

Recenzja Filmu: Człowiek ze stali (2013)

Pierwszy raz od bardzo, bardzo dawna nie wiem zupełnie, co napisać o filmie. Przykre to podwójnie: po pierwsze, dlatego, że miałam okazję zobaczyć go już kilka dni temu i do dziś przetrawić na tyle, by – teoretycznie – napisać coś mądrego, a po drugie, to właściwie całkiem niezła rzecz jest. Tymczasem na dźwięk imienia tytułowego człowieka ze stali wzruszam ramionami i jestem pewna, że jedyne, co mi po filmie Snydera zostanie, to jak zwykle genialna muzyka Hansa Zimmera. Nie za mało, jak na tak głośny tytuł?

 Clark Kent (Henry Cavill) jest superbohaterem z krwi i kości. Jego jedynym problemem jest ochrona swojej tożsamości i niezwykłych zdolności. Wszystko przebiega pomyślnie aż do czasu, gdy z jego rodzimej planety przybywają zbuntowani wojownicy z generałem Zodem (Michael Shannon) na czele. Człowiek ze stali musi wybrać, czy chce, aby jego ojczyzna odrodziła się na Ziemi, czy może ważniejsi są dla niego obcy gatunkowo, ale bliscy Ziemianie.

 Spadniecie z krzesła: to było moje pierwsze spotkanie z Supermanem. Nigdy nic? Nigdy nic. Nie widziałam ani jednej adaptacji komiksu, nie czytałam tej historii, ba!, ja nawet nie do końca wiedziałam, o czym ona jest i skąd właściwie ten Superman się wziął i o co mu chodzi. Przerażające? Może. Nigdy nie próbowałam Wam wmówić, że wiem o kinie więcej, niż wiem, a pisanie o czymś, czego nie znam i nie widziałam, głupie jest, brzydkie jest, nie interesuje mnie. Zawsze też powtarzam, że odbieram kino z tej samej pozycji co Wy, nie zachwycam się nad arcydziełami, które na to miano w moim odczuciu nie zasługują i cieszę się tym, co normalne, ludzkie, bliskie. Brak znajomości z Clarkiem Kentem (czy do niedawna także z Peterem Parkerem aka Spidermanem) nie wpłynął znacząco na moje życie, przeżyłam z tą tragedią ćwierć wieku i chyba jedyne, o co jestem uboższa, to kontekst, który pozwoliłby mi ocenić film Snydera z szerszej perspektywy. Nie mogę go użyć, ale może wcale źle na tym nie wyjdę?

 Jaki jest nowy (dla mnie podwójnie) Superman? Efekciarski – to słowo ciśnie się na usta w pierwszej kolejności. Dużo tu wszystkiego – idei, problemów, podniosłych dialogów, górnolotnych refleksji i morałów, spektakularnych wyczynów, ataków i walk. Tych ostatnich, jak przystało na film o superbohaterze, szczególnie – sekwencje pojedynków przybyszów z Kryptonu z Ziemianami (a właściwe całkiem jednostronne niszczenie wszystkiego, co znajdzie się na drodze tych pierwszych), a przede wszystkich starć Zoda z Supermanem, pojawiają się jedna po drugiej, powielając schemat wymiany groźnych spojrzeń i ideologicznych półsłówek, odbijania się od asfaltu z efektem wybuchu i wyżłobienia powierzchni, przelatywania przez drapacze chmur i rozsypywanie ich w pył co najmniej jakby były z piasku i tak dalej. Bardzo to widowiskowe, głośne, kolorowe i trójwymiarowe, tyle że w pewnym momencie trochę już nużące.

 O wiele przyjemniejsza (dla bab mnie) okazała się część „(melo)dramatyczna”. Wiecie, te wszystkie sceny z małym Clarkiem, który tak bardzo chce być taki fajny jak koledzy, a nie może, bo tata każe mu trzymać swoje moce na uwięzi (jak to brzmi…). Rozterki, rodzinne tragedie, wybory. Takie to wszystko było ładne i spokojne. Szkoda, że w tym samym tonie nie został zrealizowany wątek miłosny – początek uczucia Lois Lane (Amy Adams) i Clarka Kenta – który potraktowano po macoszemu i upchnięto między sceny pojedynków i patetycznych retrospekcji, bez ładu i składu, zdzierając z niego jakąkolwiek magię i chemię.

 Dużo się w kontekście Człowieka ze stali mówi też o ogromie patosu, który wyziera tu z każdego zakamarka w ilości przekraczającej granice przyzwoitości. To prawda, jest go sporo, choć akurat w przypadku filmu o superbohaterze, ratującym ludzkość od zagłady, takie rozwiązanie sprawdza się idealnie. Gdzie patos, jak nie tu, prawda? O wiele bardziej męczy brak dystansu, i to zarówno w kwestii humoru (którego jest tu tyle, co kot napłakał), jak i pokazie zapierających dech w piersiach wszystkich fascynatom efektów specjalnych, jednostajnych starć bohaterów.

 Mogłabym ponarzekać jeszcze trochę, ale tak naprawdę film Snydera nie minął się z oczekiwaniami, a może raczej założeniami, które stworzyłam w swojej wyobraźni przed seansem. Miało być spektakularnie – no, było; miało być długo, głośno i często – było; mieli być niefortunnie dobrani aktorzy (Cavill i Adams, bo Shannon i Costner – świetni) – byli. Żadnego zaskoczenia. Czyli właściwie bez większych potknięć, ale i walorów. Ot, miły, nawet niespecjalnie się dłużący seans, z którego niewiele zostaje i który szybko się zapomina.

 Może z jednym wyjątkiem. Wyjątkowym wyjątkiem. Hans Zimmer – absolutny geniusz, od lat nieschodzący z podium najlepszych kompozytorów muzyki filmowej – wybiega daleko przed Snydera i całą jego ekipę, tworząc ścieżkę dźwiękową idealnie wpisującą się we wzniosłą tonację filmu. Trzy zupełnie różnie interpretujące motyw główny utwory Sent Here For a Reason, DNA i Flight, subtelna, ale zdecydowana kompozycja o wszystko mówiącym tytule What Are You Going to Do When You Are Not Saving the World?, wreszcie arcyszlachetny popis Zimmerowskich umiejętności w Man of Steel (Hans’ Original Sketchbook), to zapis dźwięków zupełnie świeżych, mimo iż bazujących na znajomych i całkiem niedawno słuchanych brzmieniach. Drugi superbohater? A może pierwszy i… jedyny?

 Czy polecam? Nie polecam i nie odradzam. Lubicie takie filmy? Powinniście być zadowoleni. Nie? Też nie wyjdziecie zażenowani. Zostaniecie w domu? Nic się nie stanie. Człowiek ze stali i tak kiedyś po Was wróci.

Gdzie obejrzeć film: Człowiek ze stali (2013)

Obecnie film: Człowiek ze stali (2013)  można obejrzeć za pośrednictwem platform VOD.