Komornik (2005) - Gdzie obejrzeć za darmo •Cały Film • Online • Recenzja

admin

Admin

posted on 1 year ago — updated on 1 second ago

888
views

Film pod nie wiele mówiącym tytułem "Komornik" oglądałem w czasie zorganizowanego w pojedynkę wieczoru filmowego, podczas którego oglądałem także "Olivera Twista" i muszę powiedzieć, że bardzo mi się podobały oba filmy, choć nie mam zamiaru ich ze sobą porównywać, chciałem tylko zauważyć, że są warte obejrzenia.

Informacje o filmie: Komornik (2005)

Reżyseria: Feliks Falk
Scenariusz: Grzegorz Łoszewski
Zdjęcia: Bartosz Prokopowicz
Muzyka: Bartłomiej Gliniak
Scenografia: Anna Wunderlich
Producent: Janusz Morgenstern
Gatunek: Dramat obyczajowy
Produkcja: Polska
Dystrybucja: ITI Cinema
Studio: Studio Filmowe Perspektywa
Czas trwania: 100 min.

Recenzja Filmu: Komornik (2005)

Jednakże, jeśli mielibyście w kieszeni tylko 15 zł, i nie moglibyście obejrzeć obu filmów, to wydaje mi się, że lepszą inwestycją jest mimo wszystko "Komornik" Feliksa Falka. Zapytacie pewnie dlaczego akurat ten film wydaje mi się lepszy, otóż chodzi o to, że "Olivera Twista" ogląda się miło i przyjemnie, ale po wyjściu z kina, trudno powiedzieć o nim cokolwiek, natomiast "Komornik" to naprawdę kawał dobrego polskiego kina, które jest dynamiczne, specyficzne, po prostu szkoda, że nie kręci się więcej takich filmów.

Dlaczego ten film jest tak wyjątkowy? Spróbuję wam jakoś odpowiedzieć na to pytanie. Najpierw jednak, ja chciałbym zadać wam jedno, dość ważne pytanie, kto z was zna choć jednego komornika? Nie chodzi mi o imię i nazwisko, ale raczej to czy znacie jakiegoś komornika jako człowieka, wiecie jaki jest naprawdę, poza swoją pracą, co go ciekawi, jak zachowuje się w towarzystwie, czy jest rodzinny, a może lubi samotność. Ja szczerze mówiąc nie znam żadnego komornika, a jedyne co wiem na temat tego zawodu to, to, że zabiera on pieniądze albo majątek tym, którzy mają długi. W filmie "Komornik" Feliks Falk, próbuje odpowiedzieć na pytanie, czy w tym człowieku, który odbiera ludziom czasami cały dorobek życia na poczet długów lub zajmuje urządzenia na oddziale intensywnej terapii, po to by potem sprzedać je za bezcen na często mocno ustawionych aukcjach, jest jakieś dobro, czy taki człowiek potrafi kochać, czy jest zdolny do przyjaźni, czy może potrafi tylko brać. Okazuje się, tak przynajmniej przedstawia to Falk, że te wszystkie uczucia są obecne w duszy tytułowego komornika Lucjana Bohme, jednakże pozostają one w stanie uśpienia do momentu, aż coś się stanie.

Lucjan Bohme, którego doskonale zagrał Andrzej Chyra, jest człowiekiem z ambicją, pnie się po szczeblach komorniczej kariery by odbierać ludziom jak najwięcej, ponieważ wtedy zostanie doceniony i będzie miał poczucie świetnie wypełnionego obowiązku. Mimo to, że odbierając czasami biednym ludziom wszystko, nie ma wyrzutów sumienia, bo przecież działa w imieniu prawa, a jako komornik stoi na jego straży. W sumie wydaje się to logiczne, w końcu jedyne co robi to wypełnia postanowienia sądu. Jednakże Lucjan Bohme nie posługuje się tylko prawem, w swoich działaniach działa przemyślanie, według planu przez co w niektórych momentach wydaje się, że jest to dla niego jakaś forma zabawy, on cieszy się z tego, że może komuś coś odebrać, a każda egzekucja to osobne show. Ale przecież nie powinno nas dziwić to, że pan komornik jest taki jaki jest, przecież obraca się w swoim środowisku wśród ludzi skorumpowanych, zepsutych, tak skrajnie różnych, że trudno oczekiwać, iż zachowa w tym wszystkim zdrowy rozsądek. Te 48 h podczas, których mamy możliwość obserwować Lucjana Bohme zmieniają jego życie diametralnie. Dotychczas romansował z żoną jednego z kumpli szefa, swego rodzaju famme fatal, graną przez Małgorzatę Kożuchowską, która także marzy o wielkiej karierze, lecz wtedy na jego drodze pojawia się miłość sprzed lat. Gosia grana przez Kingę Preis zapoczątkowuje cały ciąg zmian w jego życiu, dzięki niej łatwo zauważyć, że Lucek był kiedyś inny, bardziej ludzki. Jednakże prawdziwym motywem zmian jest samobójstwo, pewnego chłopaka, wielkiej nadziei polskiej piłki, który miał zostać skazany na więzienie, choć nikomu nie przyniosłoby to pożytku. To wydarzenie sprawia, że Lucjan czuje się po raz pierwszy w życiu winny i postanawia pomagać ludziom, zaczynając od oddawania im tego co zabrał. Nie zdaje sobie jednak sprawy z tego, że jego "przyjaciele" chcą go zniszczyć, dlatego we współpracy z jednym z dłużników, którym zajmował się Bohme, wciskają młodemu karierowiczowi łapówkę, którą on przyjmuje, lecz następnie rozdaje wszystkie pieniądze tym, którzy ich potrzebują, miedzy innymi Gosi, która ma ciężko chorą córkę.

Najważniejsze ale i najtrudniejsze w tym filmie było to, by przemianę głównego bohatera ukazać jak najbardziej autentycznie. Bo przecież nie codziennie ludzie zmieniają się z diabłów w anioły. Nie wiem jak myślą inni, ale mnie sposób ukazania przemiany duchowej Lucjana Bohme wydawał się jak najbardziej prawdopodobny, ponieważ nie dochodzi do niej w kilka sekund, ale pod wpływem narastających wyrzutów sumienia, które wykańczają psychicznie głównego bohatera. Jedynym logicznym sposobem na uwolnienie się od ciążących mu wyrzutów sumienia jest służba dobru. Ciekawa jest jednak reakcja ludzi, którzy wydają się być ofiarami strasznego, wydawałoby się nie będącego człowiekiem komornika, otóż gdy otrzymują pomoc od Lucjana Bohme, w postaci pieniędzy albo zwrotu zajętego przez niego mienia, nie potrafią mu się nawet odwdzięczyć przyznając się do tego, że otrzymali coś od swojego byłego wroga, twierdząc, że dalej jest on diabłem wcielonym a do tego parszywym kłamcą.

Obserwowanie podłej polskiej rzeczywistości jest od jakiegoś czasu domeną naszego kina, które, zwłaszcza w tym przypadku, nie kopiuje rzeczywistości, lecz poprzez dynamiczne zdjęcia, biednego szarego miasta, silne osobowości głównych postaci ukazuje przerysowane realia, przez co ludzkie wady i patologie istniejące w systemie prawnym i społeczeństwie, są znacznie lepiej widoczne.
Feliks Falk, twórca legendarnego już dzisiaj "Wodzireja", po raz kolejny pokazuje w swoim filmie ludzi, którzy idąc po trupach do celu, dochodzą do pewnego punktu w swoim życiu i zaczynają zdawać sobie sprawę z tego, że nikogo już obok nich nie ma, są sami, a to co posiadają jest nic nie warte.

Warto zobaczyć ten film, nie tylko dlatego, że jest on najlepszym polskim filmem 2005 roku, a główne role Andrzeja Chyry i Kingi Preis zostały nagrodzone "Złotymi Lwami" na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni, ale przede wszystkim dlatego, że jest to naprawdę wyjątkowy film i wyjątkowa historia, o której amerykanie mogą tylko pomarzyć.