Przyjmijmy, iż wymagany depozyt wynosi 10% — oznacza to, iż klient, chcąc zrealizować transakcję kupna 100 tys. USD za PLN na termin, powinien posiadać na rachunku 10 tys. USD. Klient operuje zatem dźwignią 1:10 — w oparciu o każdy 1 USD zrealizował transakcję na 10 USD. W dniu rozliczenia jednak w przypadku dostawy fizycznej konieczne będzie udostępnienie całej wymaganej kwoty transakcji. W przypadku rozliczenia różnicy kursowej nie jest to jednak konieczne — ważne jednak, aby środki klienta wystarczyły ewentualnie na pokrycie poniesionej przez niego straty. Oznacza to jednocześnie, iż potencjalny zysk nominalny z transakcji będzie identyczny z faktyczną inwestycją 100 tys. USD.
W praktyce w przypadku banków i transakcji forward wymagany depozyt może wynosić od 5% do 40%, w ofertach elektronicznych brokerów detalicznych można znaleźć wymogi od 0,5% do 100% wartości nominalnej transakcji. Wielkość zabezpieczenia w tym przypadku może być bezpośrednio uzależniona od wielkości posiadanego przez klienta depozytu. Taki mechanizm pozwala na kontrolę płynności zawieranych przez klienta transakcji.
Częstym nieporozumieniem dotyczącym zagadnienia dźwigni finansowej jest fakt, iż poziom dźwigni finansowej, np. 1:200, nie oznacza automatycznie podwyższonego ryzyka inwestycji. O tym decyduje kwestia, czy zabezpieczeniem transakcji jest wyłącznie kwota depozytu wstępnego, czy też całość środków dostępnych na rachunku inwestycyjnym. W pierwszym przypadku istotnie poziom ryzyka jest bardzo wysoki — bardzo prawdopodobne jest, iż nawet niewielka niekorzystna dla inwestora zmiana ceny spowoduje przedwczesne zamknięcie pozycji przez brokera. Jeżeli zabezpieczeniem transakcji jest całość środków, wielkość dźwigni nie wpływa tak istotnie na wynik. Dla przykładu:
Stan rachunku 500 USD
Wartość nominalna transakcji 10 000 USD
Wartość 1 punktu (pipsa) - 1 USD
Dźwignia 1:200 (0,5% zabezpieczenia)
Pozycja jest zamknięta z chwilą, gdy strata osiągnie:
maksymalna strata = (stan rachunku - minimalny stan rachunku) / wartość pipsa - (500 USD-15 USD)/1 USD = 485 punktów.
Wyraźnie zatem widać, iż różnica jest bardzo znacząca. W przypadku gdy zabezpieczeniem transakcji jest cala wartość rachunku, dana pozycja „przetrwa” stratę mniejszą niż 470 punktów — zatem margines błędu dla inwestora jest względnie duży, szczególnie w porównaniu z pierwszym wariantem (50 punktów). Dla porównania przy dźwigni 1:100 dla tego schematu maksymalna strata mogłaby osiągnąć 470 punktów — różnica zatem jest nieznaczna. Większy margines błędu oznacza wprawdzie, iż pozycja jest bezpieczniejsza, należy zwrócić jednak uwagę, iż w przypadku silnych zmian na rynku w niekorzystnym dla inwestora kierunku wartość nominalnej straty jest w tym przypadku zdecydowanie większa.
Komentarze
0 comment