Dom, który zbudował Jack (The House That Jack Built) 2018 - Gdzie obejrzeć cały film online za darmo z lektorem?

Obsada Filmu: Dom, który zbudował Jack (The House That Jack Built) 2018

• Tytuł oryginalny: The House That Jack Built
• Gatunek: Dramat
• Reżyseria: Lars von Trier
• Scenariusz: Lars von Trier
• Rok produkcji: 2018
• Kraj: Dania / Francja / Niemcy / Szwecja

aktorzy:  Matt Dillon, Bruno Ganz, Uma Thurman, Siobhan Fallon Hogan, Sofie Gråbøl, Riley Keough, Jeremy Davies, Jack Mckenzie, Mathias Hjelm.  Ed Speleers Emil Tholstrup Marijana Janković Carina Skenhede Robert Jezek Osy Ikhile

Recenzja Filmu: Dom, który zbudował Jack (The House That Jack Built) 2018

jak fragment „muzyczny” w „Nimfomance” czy gag z niedoczyszczonym mieszkaniem w „Domu, który zbudował Jack”.  W obrębie konkretnych scenek potrafi też zbudować napięcie i dramaturgię, jak w scenie otwierającej „Dom”.  Problem zaczyna się w momencie spoglądania na jego filmy jak na pewne większe narracyjnie całości – Trier co raz mniej dba o pacing, spójne poczucie humoru, wizualne zróżnicowanie (wyjątek – ostatnia scena „Domu”!) czy poczucie eskalacji. Dba za to o to, aby było o filmie głośno i o obietnicę skandalu – po pokazie w Cannes reżyser-megaloman ponoć przyznał z rozczarowaniem – „they didn’t hated it enough”.

Cała reszta tego (2,5 godzinnego! mój boże święty!) filmu to dość standardowe nihilistyczne kino von Triera. Opowiadanie rozdziałami, roztrzęsiona praca kamery, erudycyjne wstawki z nawiązaniami do różnych form sztuki, historii a w tym przypadku nawet – do twórczości samego reżysera. Tytułowy seryjny morderca, Jack, to w istocie alter ego samego reżysera (suprajs, suprajs) . To artysta, architekt, który tworzy swoją sztukę korzystając z coraz bardziej kontrowersyjnych metod. „Dom który zbudował Jack” w swoich najciekawszych fragmentach – kiedy nie jest po prostu mechaniczną masakrą jak z kiepskiego slashsera – podejmuje dość infantylną dyskusję na temat tego, czy artysta może przekraczać granice moralności i czy może być z niej rozliczany przez jego publiczność.

W tym przypadku jednak całe to szokowanie to jednak zwyczajna sztuka dla sztuki. Film aż kipi od mizoginii (i nie interesuje mnie, że w przeszłości Lars tworzył barwne i ciekawe postacie kobiece –  ten fakt nie może być karta przetargową dla usprawiedliwiania tego filmu!). Pozbawione imion bohaterki mordowane przez Jacka to naiwne, często dość irytujące idiotki grane w poszczególnych epizodach totalnie na jednej nucie. Pojawiają się na chwilę, umierają w męczarniach a potem znikają, bo film nie potrafi wyjść poza punkt widzenia pozbawionego empatii, sardonicznie uśmiechającego się psychopaty z pretensjami.

O tym, jak słabą prowokacją jest cały ten film, niech świadczy chociażby jego odbiór przez sporą część recenzentów. Płacz niedocenianego artysty, jaki serwuje nam tutaj von Trier to przecież, jakiś śmiech na sali. Reżyser dalej jest w czołówce najważniejszych artystów kina (i to jak długo!), dalej zapraszany jest na najważniejsze światowe festiwale i bierze udział w konkursach o główne nagrody, dalej każdy ważny krytyk filmowy czuje się zobowiązany do skomentowania jego każdego kolejnego filmu i szukania w nim poczwórnego dna, dalej robi się wokół jego wypowiedzi i filmów szum, zamieszanie i generuje się nagłówki w mediach. To nie jest jakiś niszowy twórca, który ma coś odkrywczego do powiedzenia lub jakieś tabu do przełamania ale nikt nie zwraca na niego uwagi. To czołowa, kluczowa figura świata dziesiątej muzy naszych czasów. I chociaż zgodzę się, że bez takiej osoby kino byłoby nudniejsze, to niestety, na tym etapie już ciężko jest go po prostu traktować na serio.

Paradoksalnie moim ulubionym filmem Larsa von Triera pozostaje ten, który jemu samemu podoba się mniej czyli „Melancholia”. To własnie tam Lars skupiał się przede wszystkim na robieniu dobrego kina i przedstawienia ciekawego, ludzkiego punktu widzenia (perspektywa osoby cierpiącej na depresję). Von Trier używał wizualnych metafor końca świata i odpowiedniej kolorystyki zdjęć, aby opowiedzieć o pewnym stanie emocjonalnym postaci. Jest to film piękny artystycznie i poruszający relacjami głównych postaci. 

Tutaj mamy film za długi i pozbawiony życia. Niech o sile środków stosowanych w „Domu” świadczy chociaż by to: pierwsze morderstwo popełnione przez człowieka o imieniu Jack (!) zostaje dokonane na ulicy przy użyciu niedziałającego podnośnika (ang. jack!), a film wieńczy wesoło puszczone na cały regulator „hit the Road, Jack” Raya Charlse’a. Doprawdy błyskotliwe, co nie?

Ocena Filmu: 6.5/10

Gdzie obejrzec film: Dom, który zbudował Jack (The House That Jack Built) 2018

Film dostępny tylko za pośrednictwem płatnych platform VOD