Obsada Filmu: Nimfomanka - część I (2013)
- reżyseria i scenariusz: Lars von Trier
- aktorzy: Charlotte Gainsbourg, Stellan Skarsgard, Stacy Martin, Shia LaBeouf, Christian Slater, Uma Thurman, Sophie Kennedy Clark, Connie Nielsen, Jesper Christensen, Hugo Speer, Nicolas Bro, Jens Albinus, Felicity Gilbert
- zdjęcia: Manuel Alberto Claro
- montaż: Morten Hojbjerg, Molly Marlene Stensgaard
Recenzja Filmu: Nimfomanka - część I (2013)
Przeciągający się czarny ekran z odgłosami kapiącego deszczu, późniejsze liczne zbliżenia na obskurny zaułek w którym Seligman odnajduje Joe, oraz sam moment gdy to sie dzieje, któremu towarzyszy grzmiąca zza kadru piosenka zespołu Rammstein, kompletnie tu do niczego nie pasująca. Dopiero po tym zdecydowanie za długim i dziwacznym wstępie rozpoczyna się właściwy film. Oparty na długiej opowieści jaką prowadzi brutalnie pobita kobieta, świetnie poprowadzonych rozmowach między starszym już mężczyzną, fanem wędkarstwa, pasjonatem muzyki klasycznej (szczególnie Bacha), a bohaterką, nieszczęśliwą kobietą, która cierpi na nimfomanię. Opowieść o jej życiu, przedstawiająca w często przerywanych retrospekcjach najważniejsze momenty z jej życia. Od lat młodości, dzieciństwa, przez wiek nastoletni, liczne romanse, seksualne przygody, aż po sytuacje obecną. Jak na spowiedzi bohaterka mówi o swoich grzechach, starając się wytłumaczyć jak doszło do tego, że znalazła się na ulicy. W jej historii przewija się wiele różnych osób, niektóre pojawiają się na chwilę (jedno nocni kochankowie), inni na dłużej, jak chociażby żona pewnego mężczyzny, który ma romans z Joe i zamierza opuścić swoją rodzinę dla młodej dziewczyny (genialny epizod Umy Thurman, która przez kilkanaście minut kradnie ekran wyłącznie dla siebie).
Ciężko oceniać ten film z jednego prostego powodu. Teraz w kinach możemy oglądać tylko jego połowę. Choć Nimfomanka wchodzi na polskie ekrany z podtytułem "część pierwsza", tak naprawdę nie jest to pierwsza część filmu, który miałby swoją kontynuację. To pierwsze cztery rozdziały, bo rozdziałami opowiada swoje życie Joe, które zmieściły się w dwóch godzinach seansu. Choć von Trier zawarł swój najnowszy film w prawie sześciu godzinach, metraż ten został decyzją producentów skrócony do czterech, i tak zbyt długich do wyświetlania w normalnych salach kinowych. By prezentować "Nimfomankę" szerokiej publiczności konieczny był więc jeszcze ten sztuczny podział, na dwie dwugodzinne części, które tak naprawdę tworzą jeden obraz nie potrzebujący żadnych przerw. Stąd teraz otrzymujemy film, który nie jest pełny i który oceniać będzie można właściwie dopiero pod koniec stycznia, gdy do kin zawitają dalsze rozdziały w drugiej odsłonie "Nimfomanki". To co teraz otrzymujemy zdaje się być zaledwie nieśmiałym wstępem, grą wstępna, posmakiem tego co przygotował reżyser. I jest to niezwykle interesujące i wciągające. Bo choć obraz ten trwa 120 minut, nijak nie czuć tego czasu, seans mija błyskawicznie i lekko. Aż chciałoby się zostać na sali, na dalszy ciąg, już teraz. Bo opowieść Joe pochłania, ciekawi, interesuje i bawi. To niezwykłe, ale najnowsza produkcja duńskiego reżysera nie dość, że nie przytłacza swoim ciężarem, jak czyniły to jego poprzednie dzieła, to jeszcze jest do tego zabawna. Nie traktuje opowieści Joe śmiertelnie poważnie, wielokrotnie okrasza ją dowcipem, ciętym komentarzem, zaskakującym spojrzeniem, wprowadzając nie raz absurdalne sytuacje, które rozluźniają atmosferę. Do tego jest obrazem bardzo pomysłowym w swojej formie, dzięki licznym przerywnikom pokazującym chociażby to o czym mówią bohaterowie. Wielkie napisy i grafiki pojawiające się na ekranie, w ciekawy sposób komentują zdarzenia i pomagają je odciążyć.
Tak zapowiadanych, śmiałych scen seksu zbyt wiele tu nie ma (w niedawnym "Życiu Adeli" intymnych, przedłużających się chwil między bohaterkami było znacznie, znacznie więcej i były one bardziej intensywne). Von Trier nie epatuje ani nagością ani przesadnie dokładnie ukazywanymi stosunkami, nie przekracza żadnych granic, przez co jego obraz, choć dość śmiały, w żadnym wypadku nie można nazwać porno. "Nimfomanka" jest rozerotyzowaną (jakżeby mogło tu nie być nagości i seksu, skoro temat niejako je wymusza) i przede wszystkim smutną historią pewnej strasznie samotnej kobiety. Kobiety, która jak mówi sama o sobie, jest złym człowiekiem. Jednak jak jej się zdaje, jej jedynym grzechem było to, że od zachodów słońca wymagała zawsze więcej niż inni. To historia kobiety, której życie, choć wypełnione licznymi kochankami, jest niesamowicie puste i niespełnione. Ale choć Joe potępia się za swoje pragnienia, Seligman za każdym razem stara się odwrócić sytuację, spojrzeć na nią z lepszej strony, wytłumaczyć poczynania kobiety. Rozgrzeszyć z niepohamowanego pożądania, któremu się poddawała. Najciekawsze z tego wszystkiego jest jednak to, że choć bohaterka na pierwszym miejscu stawia seks, fizyczną przyjemność, przekreślając miłość, uważając, że jest ona zakłamanym uczuciem, to wniosek nasuwający się z tego filmu (przynajmniej na tę chwilę), jest wręcz przeciwny. Tylko miłość ma sens. Samotność, pustka, nieszczęście przez które tak cierpi Joe wynikają z braku miłości, z zaprzeczania jej. Jak mówi jej przyjaciółka z lat młodości, sekretnym składnikiem seksu, tym co nadaje mu sens, jest miłość. Wyjątkowo budujący wniosek z filmu, który miał być wyzywającym porno.
Gdzie obejrzeć film: Nimfomanka - część I (2013)
Film dostępny tylko za pośrednictwem płatnych platform VOD
Komentarze
0 comment