
views
Kim jest książę Dracula
Jest głównym bohaterem wielu filmów grozy. Opowiadają o nim stare legendy i nowe horrory. Jego imię pojawia się zarówno w literaturze popularnej, jak i w dziełach literackich o dużej randze artystycznej i od dawna łączone jest z pewnym genre.
Postacią tą zajmowało się już wielu poważnych badaczy wychodzących z założenia, że ktoś, kto straszy od tylu już wieków nie może być właściwie tylko czystym wymysłem, tym bardziej, że istnieją pewne dane, między innymi geograficzne, odnoszące się do jej fikcyjnej lub może też prawdziwej biografii.
Większość filmów i utworów współczesnej literatury trywialnej o Draculi opiera się na powieści angielskiego autora Brama Stockera (1845-1912) pt. „Dracula", która ukazała się w 1897 roku. Autor nie wyssał historii tej postaci z palca. Pierwowzorem był znany z historii (lub z przekazów), panujący w XV wieku, okrutny władca o tym samym imieniu. Żył on, w przeciwieństwie do postaci książkowej, której ojczyzną była Transylwania, na Wołoszczyźnie, położonej w sąsiedztwie byłej Transylwanii. Transylwania to dzisiejszy Siedmiogród, należący podobnie jak Wołoszczyzna do Rumunii. Stocker napisał jeszcze inna powieść o Draculi pt. „W domu Księcia Draculi". Jego książki opierały się na wcześniejszych, podobnych opowieściach i spowodowały w następstwie powstanie całej serii utworów tego samego typu. Tak oto narodziła się cała ta fantastyczna i mroczna literatura o wampirach i Frankensteinie, począwszy właśnie od ogólnie znanego, słynnego i budzącego grozę Frankensteina i jego potwora, aż do Melmotha, Nosferatu, Wujka Silasa, Mnicha, Wielanda lub „Włocha", Wszystkie te postacie w tej czy innej formie, razem lub osobno stały się kopalnią złota, z której współczesna literatura rozrywkowa i przemysł filmowy ciągle czerpią pełnymi garściami.
Przeczytaj również: Wampirzy lifting - Czy warto? Co to jest?
Wśród licznych adaptacji filmowych do najważniejszych, najbardziej znaczących należy zaliczyć „Nosferatu" (F.W.Mumau, 1922, re-make: Werner Herzog z Klausem Kinskim, 1978), „Vampyr" (C.T. Dreyer, 1932), „Dracula'' (T. Fisher, 1958), „Pocałunek wampira" (Don Sharp, 1962), „Bal wampirów" (Roman Polański, 1966) i „Warhols Dracula" (Andy Warhol, 1974). Oprócz nich zrealizowano wiele tanich filmów grozy oraz licznych parodii. Bram Stocker połączył w każdym razie niemieckie relacje z Siedmiogrodu, opowiadające o okrucieństwach księcia Vlada Tepesa z Wołoszczyzny z legendami o wampirach. Oto dane encyklopedyczne:
Vlad Tepes, ur. Sighisoara (?) w 1430 lub 1431, zm. pod Bukaresztem pod koniec 1476 lub na początku 1477, książę Wołoszczyzny, 1448, 1456-1462,1476/1477. Syn księcia Vlada Draculi (dlatego też zwany Draculea lub Dracula - „syn Draculi"). Odnosi! w niektórych okresach duże sukcesy w walce z zagrożeniem ze strony osmańskiej. Zdobył makabryczną sławę dzięki swojemu wyszukanemu okrucieństwu (rumuńskie „tepes" = 'ten, który wbija na pal'), z którym kazał zabijać ogromne rzesze swoich wrogów. Jednak w dzisiejszej historii Rumunii występuje on jako bohater narodowy. Rumuńskie podania ludowe wyidealizowały go i uczyniły z niego surowego, ale sprawiedliwego i szlachetnego władcę.
'Wampir' (wyraz pochodzenia słowiańskiego), zmarły, którego ciało się nie rozłożyło, wychodzący nocą z grobu, aby wysysać krew z żyjących. Opierające się na wierze w żyjące zwłoki wyobrażenia wampirów pochodzą z potudniowosłowiańskich, rumuńskich i greckich wierzeń ludowych o 'powracających'. Zanotowane po raz pierwszy w 1720 roku w Niemczech warianty językowe to: 'krwiopijca' i 'dojadacz'.
Już ojciec prawdziwego księcia Draculi znany był jako wyjątkowo okrutny człowiek. Lud nazywał tego brutalnego władcę Wołoszczyzny „diabłem", czyli „Vlad Dracul". Jego syn miał na imię również Vlad, a ponieważ - jak podają przekazy - w ciągu 10 lat swojego panowania wbił na pal przynajmniej 50 tysięcy ludzi, ten urodzony około 1430 roku okrutnik otrzymał na początek przydomek Vlad Tepes, „len, który wbija na pal". Dopiero po jego śmierci przemianowano go na Vlad Dracula, czyli Syna Diabła Draculi.
Jego sława jednego z najbardziej bestialskich władców wszystkich czasów (bez względu na późniejsze idealizujące przekazy ludowe) - przyćmiła fakt, że on sam musiał wiele znieść i wycierpieć. Jako młody chłopiec został wzięty przez Turków do niewoli, musiał przyglądać się uśmiercaniu swego ojca i być świadkiem, jak jego bracia zostali pogrzebani żywcem na rozkaz króla Węgier. Panowały wtedy przysłowiowe bałkańskie układy. Nic dziwnego zatem, że on sam po dojściu do władzy posługiwał się z sadystycznym okrucieństwem mordem i torturami jako argumentami politycznymi. Należy przy tym pamiętać, że znaczenie słów' „sadyzm" i „okrucieństwo" było wtedy inne niż później, od czasów oświecenia. Kazał np. zgromadzić żebraków i spalić ich żywcem, ponieważ te „godne pożałowania istoty" nie powinny okrywać hańbą jego pięknego kraju. Gdy zaś tureccy posłańcy w jego obecności nie zdjęli nakryć głów w wystarczająco uniżony sposób, nadał im „przywilej stałego noszenia nakrycia głowy w obecności panującego". Polegało to na tym, „że kazał przybić im gwoździami do głowy ich kołpaki."
Przeczytaj również: Sposoby na piękne i zdrowe włosy
Tak okrutne jak jego życie była też jego śmierć. Vlad, ten który wbijał na pal, Syn Diabła, znalazł się pod koniec 1476 lub na początku 1477 roku w tureckiej niewoli, był torturowany i został ścięty.
W czasach, w których żył, wybuchały wciąż nowe zarazy i zdarzało się, że dziesiątkowały ludność całych połaci Karpat. Wtedy to -jak można przypuszczać - na skutek kilku przypadków tego typu (lub tylko histerycznej paniki i pogłosek) zrodził się strach, że z powodu utraty przytomności można zostać uznanym za zmarłego i pogrzebanym żywcem. W owym strachu można chyba upatrywać przyczyn powstania legend o wampirach, w których zmarli powracają, ponieważ albo byli tylko pozornie martwi, albo nic „zaznali spokoju", albo też łaknęli zemsty za sprawienie im pochówku przed śmiercią. Sam Vlad Dracula ogarnięty był tak wielkim przerażeniem z. powodu zarazy, że zalecił, aby jej ofiary natychmiast palono. Nie wiadomo, czy miało to miejsce jedynie ze względów higienicznych, czy też ze strachu, że zmarli mogliby opuścić swoje groby. Tego typu wyobrażenia były w owym czasie szeroko rozpowszechnione, w najprzeróżniejszych formach, i to - jak wiadomo - nie tylko na barbarzyńskich Bałkanach...
Udowodniono, że Vlad Tepes lub Dracula posłużył Bramowi Stockerowi jako pierwowzór historyczny, podobnie jak i to, że autor wplótł motyw Draculi w stare legendy o wampirach. Inna rzeczą jest, że przypuszczalnie istniały autentyczne przypadki ludzi, którzy stali się krwiopijcami, nieważne z jakich powodów i w jakich okolicznościach. Trudno dzisiaj przy tego typu relacjach odróżnić prawdę od zmyślenia.
Pismo „Mercure Galant" relacjonowało w 1694 roku, że po Francji, Rosji i Polsce krążyli „niesamowici ludzie", znani jako wampiry', którzy ssali krew. Niemiecki etnograf, Josef Klapper, odrzucał zdecydowanie określenie „wampir" i wskazywał na fakt, że praktycznie na całym świecie istnieją przekazy o krwiopijcach w ludzkim ciele. Zaproponował określenie „szkodzący zmarli", jak wiadomo bez rezultatu. Uważał, że tak nazywano owe „niesamowite istoty", które według przekazów w starożytnej Grecji miały szerzyć strach i przerażenie.
Już Arystofanes wprowadza do swojej komedii „Żaby" tak zwane empusy. Według starych greckich wierzeń empusy były istotami, które zabijały dzieci, aby wypić ich krew. Odmiana empusy jest gello, który upodobał sobie małe dzieci lub noworodki.
Przeczytaj również: Jak kupować najlepsze polisy ubezpieczeniowe dla siebie i swojej rodziny?
Pierwsze wzmianki na temat wampirów w świecie chrześcijańskim pojawiły się w VIII wieku. W naukach głoszonych przez dawny Kościół istnieli „zmarli, którzy jednak nie zmarli", ponieważ wysysają krew. Nawet Luter podzielał ten pogląd. Istnieją dowody, że często przy stole mówił o wysysających krew potworach. Nie wiedząc o tym, reprezentował tę samą opinię, co autorzy staroindyjskiej „Wedy".* Różnica między poglądami Lutra a tymi z „Wedy" polega na tym, że Luter uważał, iż to przede wszystkim kobiety są wysysającymi krew potworami, podczas gdy „Węda" upatrywała w kobietach ofiar}'' wampirów (które oczywiście tam się tak nie nazywają).
Armeńskiemu duchowi-potworowi płeć ofiary, której wysysa życiodajny płyn, jest obojętna. To samo odnosi się do „Syna Podziemnego Świata" z Finlandii.
Wampiryzm ściśle wiąże się ze strachem przed śmiercią pozorną, który w XIX wieku doprowadził - jak wiadomo - aż do takich osobliwości, jak udzielanie patentów na dzwonki w trumnach. Angielski profesor anatomii, doktor Herbert Mayo z King's College w Londynie, stwierdził przed ponad stu laty:
„Ogólnie rozpowszechnione opowieści o pozornie zmarłych, którzy w rzeczywistości uprawiają swój makabryczny proceder jako krwiopijcy, przynajmniej w części opiera się na prawdzie" Ale był daleki od tego, aby wierzyć w wampiry. W 1851 roku napisał: „Znalezione w tzw. stanie wampirycznym osoby wcale nie były istotami nienormalnymi, lecz po prostu żywymi lub „umarłymi", którzy po swoim pochówku jeszcze jakiś czas żyli, czyli zostali pochowani jako pozornie zmarli; innymi słowy: żywcem pogrzebani, którzy przez niewiedzę i niedbalstwo zmarli w okrutny sposób dopiero w swoich własnych grobach lub których - w rzadkich wypadkach -udało się jeszcze z nich uwolnić."
Powracając do księcia Draculi i uwzględniając poza ogólnymi warunkami fakt częstej w tym czasie zarazy, można przyjąć ze znacznym prawdopodobieństwem, że nierzadko grzebano wówczas pozornie zmarłych. Można przypuszczać, że niektóre z tych grobów były później - obojętnie z jakich powodów - otwierane (mało prawdopodobne, aby była to ekshumacja). Można było wtedy odnieść wrażenie, że zmarli żyli jeszcze jakiś czas w grobach. Pozornie zmarli, którzy zostali pochowani, raz jeszcze budzili się i dusząc się, bili rękami wokół siebie i rozdrapywali ziemię. Można sobie wyobrazić, że w* ten sposób powstała legenda o wysysającym krew wampirze (lub też odrodziły się o wiele starsze legendy i wyobrażenia ze starożytnej Europy albo Indii.)
Żywi - umarli, czyli wampiry.
Powstały również nowe teorie na ten temat. Kanadyjski lekarz, doktor David Dolphin z Uniwersytetu of British Columbia w Vancouver, całkowicie odrzucił przedstawioną tu teorię i stwierdził, że należy włożyć między bajki przekonanie, iż istnieją „żyjący zmarli", obojętnie czy nazwiemy ich wampirami czy też zombie.** Jednocześnie jednak doktor Dolphin stwierdził: „Wampiry istnieją naprawdę." Jego zdaniem „wampiryzm" jest rzadką i groźną chorobą krwi. Na kongresie medycznym w Londynie poświęconym chemii porfiryn Dolphin wygłosił wykład na ten temat.*** Według teorii Dolphina organizm chorego na wampiryzm nie jest w stanie wbudowywać żelaza w porfiryny we krwi. Proces wbudowywania żelaza jest niezbędny do życia, ponieważ dzięki temu w zdrowym organizmie wytwarzany jest tzw. hem. Jeżeli organizm nie jest do tego zdolny, krew bez żelaza z porfirynami osadza się w skórze, w rezultacie czego skóra reaguje z niezwykłą wrażliwością na światło, które staje się trucizną dla cierpiących na tę chorobę. Prowadzi to do fatalnego rozkładu skóry. Chory wygląda rzeczywiście jak chodzący trup. Jedynym lekiem jest przebywanie chorego na wampiryzm w ciągu dnia w pomieszczeniu z zasłoniętymi oknami, co zmusza go do stałego życia w ciemności. Tylko nocą może wychodzić na powietrze.
Czy to wyjaśnia sprawę wampiryzmu?
Następnym, logicznie wynikającym z tego wywodu wnioskiem byłaby całkiem prawdopodobna hipoteza, że cierpiący na wampiryzm zapewne nieświadomie, lecz instynktownie próbują lub próbowali zdobyć zdrową krew.
Czy to jednak prawdopodobne, aby w tym celu urządzali nocą polowanie na ofiary mogące dostarczyć świeżej krwi?
I znowu nasuwa się pytanie: gdzie kończą się fakty, a zaczyna upiorna fikcja? Wydaje się to możliwe; pomyślmy o analogiach do świata zwierząt, np. psy żrą trawę, czego zazwyczaj nie robią, aby usunąć dolegliwości żołądkowe i zatrucia... Pozostawmy tę kwestię nie rozstrzygniętą. Przemyślenia doktora Dolphina sięgają jeszcze dalej. Dowodził, że wampiryzm w swojej medycznej postaci przybiera jeszcze groźniejsze formy, jeżeli zawarta we krwi w małych ilościach hemoglobina ulega redukcji. Za jej rozkład odpowiedzialny jest enzym P450 i tym samym jest największym wrogiem cierpiących na wampiryzm. Duże ilości tego enzymu znajdują się w czosnku. A podobno czosnek odstrasza wampiry... Są to całkiem nowe i dosyć ciekawe aspekty problemu wampiryzmu. Na bazie tych nowych medycznych odkryć można by niejedno wyjaśnić, łącznie z przypuszczeniami, że książę Dracula mógł być chory na wampiryzm. Jednakże nie ma na to jakichkolwiek dowodów i zapewne trzeba będzie poprzestać na tym, że jego osoba łączona jest z historiami o wampirach. Dlaczego, w jaki sposób i kiedy to się stało, nie da się wyjaśnić, co najwyżej semantycznie...
Wracając do historycznego Vlada Draculi:
Kiedy dokonał swego żywota w wieku 46 lat, jego żona wraz z dziećmi w panice opuściła kraj - i to nie bez powodu. Musiała uciekać, aby uniknąć samosądu ze strony wzburzonego, żądnego zemsty ludu, tym bardziej że krążyły pogłoski, iż Dracula tuż przed swoją śmiercią zgwałcił wiejską dziewczynę i wyssał jej krew z żył, a zagrodę, w której żyła, puścił z dymem.
Może jest to pierwszy ślad pozwalający łączyć jego osobę z wampiryzmem, przy czym pozostaje sprawą otwartą czy wyssanie krwi było autentyczne, tzn. że nastąpiło z pobudek wampirycznych, albo po prostu z dzikich (ekstatycznych, okrutnych, seksualno-perwersyjnych). A to mogło następnie stać się pożywką dla innych opowiadań o okrucieństwach Draculi.
Przekazy mówią, że
ilekroć jakaś rodzina chłopska lub kupiecka miała zostać wbita na dlatego tylko, że płaciła za mało podatków, Tepes rozkazywał sprowadzić do siebie młodą córkę tej rodziny - o ile taka istniała, co jednak zazwyczaj miało miejsce - torturował ją, niewolił, i w końcu kazał na swoich oczach zasztyletować* Potem miał jakoby „napełnić sobie puchar jej krwią i wznieść toast na oczach umierających na pałach rodziców."
I ten szczegół mógłby wskazywać na to, jak doszło do połączenia historii o wampirach z dosłownie żądnym krwi Draculą. Gwoli ścisłości należy jednak dodać, że przekazy historyczne wspominają jedynie o wbijaniu na pal wrogów, a nie poddanych. Oczywiście mógł uważać za wrogów tych poddanych, którzy byli uparci i nic płacili podatków.
Po egzekucji Draculi jego żona uciekła na Węgry, gdzie jej dzieci wżeniły się później w rody książęce. Jego najpiękniejsza córka została ponoć księżną Batory. Jej potomkowie z biegiem czasu doszli do władzy i zyskali poważanie na Węgrzech. Jej prawnuczka, księżna Elżbieta Batory, udała się na początku XVII wieku do Wiednia jako dama dworu. Była podobno w pełni świadoma swego pochodzenia. Kazała się nazywać „córką Draculi".
Jej historia ma swój dalszy ciąg. Ponieważ uchodziła za jedną z. najpiękniejszych kobiet Wiednia, obawiała się, że pewnego dnia z powodu naturalnego procesu starzenia będzie musiała zrzec się tego tytułu. Jedna z węgierskich znachorek poradziła jej, aby piła krew dziewic. Aby zachować swa młodość i urodę (przypuszczalnie pamiętając o swym pochodzeniu i znaczeniu tego faktu wielokrotnie zwabiała z węgierskich wiosek młode dziewczyny. Zatrudniała je jako służące lub pokojówki, po czym wszystkie one znikały bez śladu. W całym Wiedniu szeptano, że każę te dziewczyny zabijać, naciera się ich krwią i nawet tę krew pi je.
Może to być plotka. Faktem pozostaje jednak, że Dracula i jego krewni nadal fascynują, a historie o wampirach (lub też zombie) tak uparcie tkwią w naszej podświadomości, że wydaje się, iż zaspokajają jakieś ludzkie potrzeby w tym względzie. Potrzeby, które można próbować wytłumaczyć za pomocą psychologii głębi. My jednak zostańmy przy naszym określeniu: „zagadkowe"...
Komentarze
0 comment